‘Świadomi rodzice – budząc siebie, wzmacniasz swoje dziecko’ to tytuł sztandarowej książki autorstwa dr Shefali Tsabary. Z kolejnymi jej rozdziałami będziemy zgłębiali filozofię świadomego życia i rodzicielstwa. Czternasty i piętnasty z nich pokazują, jak zbudować świadomą przestrzeń na pełen zaangażowania kontakt z rodzicem w życiu dziecka (w wieku 6+ lat).

Dziecko przez pierwsze sześć lat swojego życia potrzebuje wolnego czasu, swobody i zgody rodzica, aby podążać za głosem serca. W siódmym i ósmym roku życia umysł dziecka wykazuje większą aktywność a życie staje się bardziej złożone.

Świadomy rodzic pozwala dziecku na chwile wyciszenia w samotności. Wówczas dziecko pozostaje w połączeniu ze swoją esencją i zaczyna poznawać siebie, uczy się funkcjonować bez przymusu rozmawiania i rozwija zdolność do obserwacji. Rodzic powinien obdarowywać dziecko właściwym przewodnictwem, proponując np. naukę medytacji, jogi czy t’ai chi, samotny spacer, pisanie pamiętnika czy malowanie.

Świadomy rodzic uczy dziecko jak wydobyć i odkryć znaczenie rzeczywistości i cel życia. Emocjonalna łączność z rodzicem daje dziecku poczucie spójności, porządku i zorganizowania. Rodzic może tworzyć obraz doświadczeń dziecka:

– snując opowieści, aby dać tło miejscu dziecka w rodzinie i świecie,

– zachęcając do (wspólnego) pisania pamiętnika,

– praktykując rytuały, przypominające jak ważne jest bycie razem. W ten sposób dziecko rozwija poczucie wewnętrznej równowagi i stabilności, aby w dorosłości czerpać z nich siłę dla siebie i bliskich.

Świadomy rodzic uczy dziecko szacunku dla życia i doceniania go. Tłumaczy, że skoro życie coś mu ofiarowuje, istotne jest dzielenia się w formie fizycznej, emocjonalnej i energetycznej. Rodzic powinien przy tym pamiętać, aby wyrażać dziecku wdzięczność a nie tylko jej wymagać. Dziecko nie jest winne posłuszeństwa i uległości – to przywilej rodzica.

RODZICIELSTWO to nie zbiór obowiązków (zaspokajanie potrzeb materialnych, fizycznych czy nawet materialnych), ale OBECNOŚĆ PRZY DZIECKU (dla jego potrzeb emocjonalnych i duchowych).

Niejednokrotnie rodzic chce, aby nastolatek przestał robić to, czego nauczył się pod jego nieobecność. Aby uzyskać lepszy kontakt z dzieckiem rodzic powinien zmienić swój plan dnia i zająć się tym, co lubi dorastające dziecko.

Często rodzic od początku udaremnia próbę nawiązania kontaktu z dzieckiem. Zdrowe emocjonalnie dziecko tęskni, aby mieć głęboki kontakt ze swoim rodzicem. Dyktując i nakazując, nie wspiera wewnętrznej istoty dziecka. Radząc, krytykując, upominając czy określając i kategoryzując nie jest świadkiem doświadczeń dziecka i nie pozwala mu na zanurzenie się we własne uczucia.

Świadomy rodzic jest empatyczny – pozwala dziecku przechodzić przed doświadczenie w jego własny sposób, jedynie towarzysząc. Taki rodzic jednocześnie jest gotowy, aby odłożyć na bok własne uczucia i zestroić się z uczuciami dziecka. Umiejętność rodzica do okazywania empatii wszystkim emocjom uczy dziecko żyć w równowadze z nimi.

Dziecko odreagowuje emocje, gdy posiada uczucia, które nie były kiedyś wyrażone. Rodzic ma prawo nie lubić sposobu, w jaki dziecko odczuwa swoje emocje (oczywiście, może pomóc zmienić ich sposób ekspresji). Dziecko nie będzie jednak otwarcie porozumiewać się z rodzicem, dopóki nie nauczy się on przekraczać nieświadomości, wchodzić w stan ciszy i przyjmować dziecko takim, jakie jest.

Rodzic nie zawsze musi znać odpowiedź na pytania dziecka. Ucząc je biernego przyjmowania swojej niewiedzy, zachęca dziecko do pozwolenia, aby odpowiedź podarował mu wszechświat. Innymi słowy, nie chodzi po podrzucanie dziecku byle jakich odpowiedzi, ale obracania zagadnienia w stan ciekawości i czerpania radości z bycia o krok od odkrycia odpowiedzi: ‘To niezwykłe, nigdy nie myślałam o taki pytaniu.’

Czy uważasz, że wyrażanie wdzięczności stanowi istotne narzędzie wychowawcze? W jaki sposób Ty nawiązujesz świadomy kontakt ze swoim dzieckiem?